شهر تاریخی و مرزی ادیرنه (Edirne) در بخش تراس منطقه مرمره کشور ترکیه قرار گرفته و با ۵ گذرگاه مرزی از طریق بلغارستان و یونان با اروپا ارتباط دارد. جمعیت این شهر در سال ۲۰۰۲ برابر با ۱۲۸۴۰۰ نفر برآورد شدهاست. این شهر زمانی پایتخت دولت عثمانی بود و با مساجد، بازارهای سر پوشیده، پلها و خانههای تاریخیاش به عنوان نماد میراث فرهنگی ترکیه شناخته میشود. شهر تاریخی ادیرنه با آثار پرشکوه خود آناطولی و اروپا را به یکدیگر مرتبط میسازد و هم در دوران امپراطوری عثمانی و هم در دوره جمهوریت به عنوان مرکز آموزش و فرهنگ نقش مهمی بر عهده داشته و دارد.
از دوره سلطان مراد دوم تا سلطان محمد چهارم از پادشاهان عثمانی، مراسم پیروزی، ختنه سوران شاهزداگان و حتی مراسم ازدواج برخی از پادشاهان در این شهر صورت میگرفت. ادیرنه در قرن ۵ قبل از میلاد توسط “اودریس”ها که از نژاد تراسها بودند، تاسیس شده است.
این شهر در دورانهای پیشین با نامهای مختلفی یاد شده و سرانجام در دوره سلطان مراد اول بدان “ادیرنه” گفته شده است.
ادیرنه که در سال ۱۳۶۱ از سوی سلطان مراد اول فتح گردید تا فتح استانبول وظیفه پایتختی عثمانی را بر عهده گرفت. در بین سال های ۱۵۶۹ و ۱۵۷۵ این مسجد دوره ساخت خود را می گذراند که فرمان ساخت آن توسط سلطان سلیم دوم داده شده بود. مساحت ۲۴۷۵ متر مربع و محلی برای این مسجد انتخاب شد که با وجود چهار مناره اش همواره در معرض دید همگان قرار دارد. مجتمع بایزید دوم دیگر آثار دیدنی این شهر است که در سواحل رودخانه تونجا قرار دارد و شامل مسجد، مدرسه طب، عمارت خانه، دارالشفاء، حمام، مطبخ و انبار آذوقه می باشد.
اطراف مسجد به عنوان محلی برای قدم زدن و فضای سبز تنظیم شده و اماکن عمومی متعددی به منظور استراحتگاه در لابلای درختان و سرسبزیها احداث شده است. در جبهه مشرف به بازار مسجد سلیمیه، پیکره برنزی معمار سینان جای گرفته است.
یکی دیگر از آثار متعلق به دوره عثمانیان که درمقابل مسجد سلیمیه قرار دارد مسجد زیبایی است که ساخت آن در سال ۱۴۰۳ از سوی امیر سلطان آغاز و در دوره سلطان چلبی محمد به سال ۱۴۱۴ به پایان رسیده است.
یکی از دو مسجد مهمی که در مرکز شهر جای گرفتهاند مسجدی است که در منارهاش سه محل جداگانه برای اذان وجود دارد.
این مسجد که مابین سالهای ۱۴۴۳ و ۱۴۴۷ از سوی سلطان مرداد دوم ساخته شده است و با اسلوب هنر کلاسیک دوره قدیم عثمانی جلب توجه میکند. مسجد مذکور با مناره ۶۷ متری و هنر قلمکاریی خود بعد از سلیمیه بزرگترین مسجد ادیرنه می باشد.
یکی دیگر از آثار مهم شهر که در سواحل رودخانه تونجا قرار دارد مجتمع بایزید دوم میباشد.
مسجد، مدرسه طب، عمارت خانه، دارالشفاء، حمام، مطبخ و انبار آذوقه، بخشهای مختلف این مجتمع را تشکیل میدهند. در صحن ورودی این مجتمع، حجرههای ویژه مداوای بیماران روانی جای گرفتهاند. دیگر اثر منحصر بفرد این منطقه شبستان و بازار سرپوشیده علی پاشا واقع در مرکز شهر ادیرنه می باشد که در گذشته کاروانسرا بوده است. این دو اثر در سال های ۱۴۷۱ و ۱۵۶۹ ساخته شده اند که چون این شهر مسیر ارتباطی مهمی بوده اسا امری عادی بوده است.
پارک ملی ژانگ جیاجی به وسعت حدود ۱۳۰ کیلومتر مربع در ۳۲ کیلومتری حومه شمالی شهر چانگ ژیاژیه قرار دارد. در سال ۱۹۸۲ این پارک جنگلی به نام فعلی نام گذاری شد و در سال ۱۹۹۲ توسط سازمان یونسکو به عنوان منطقه باستانی و تاریخی ثبت گردید. این منطقه جنگلی سابقا یک مکان ممنوعه بود و هر کسی نمی توانست وارد آن شود . در تاریخ ۲۴ نوامبر سال ۱۹۳۴ توسط ارتش سرخ چین آزاد شد و کمیته انقلاب شهر دایونگ در این مکان تاسیس شد اما همچنان حکومتی باقی ماند .
پس از تشکیل جمهوری خلق چین در سال ۱۹۴۹، به شهرستان بانپینگ ملحق شد و شش سال بعد توسط دولت ، به نام مزرعه جنگلی چانگ ژیاژیه تغییر نام داد.
در سال ۱۹۸۲، شورای دولتی چین نام مزرعه جنگلی را به “پارک جنگلی ملی چانگ ژیاژیه “تغییر داد و این زمان بود که اولین پارک جنگلی ملی در چین ساخته شد و از آن روز تاکنون همواره به عنوان یکی از جاذبه های توریستی طبیعی چین مورد استقبال گردشگران قرار گرفته است.
بر فراز رشته کوه آلپ در سوئیس هتلی وجود دارد که جز یک تخت، هیچ دیوار، سقف و یا حمامی ندارد.
«نول استرن»، نام هتلی است که تمام چارچوبها را در مورد هتلهای فانتزی به چالش کشیده است.
در این هتل به جز یک تختخواب و دو میز پا تختی هیچ چیز دیگری وجود ندارد.
این هتل عجیب هیچ در، دیوار و حتی سقفی ندارد؛ فقط منظره خیره کنندهای از کوه آلپ در اطراف به چشم میخورد.
«دنیل کاربنیر»، یکی از سازندگان این هتل در این رابطه میگوید:«این هتل ستارهای ندارد بلکه مهمانان آن ستارههای هتل هستند».
وی افزود:«چیزی به نام دیوار وجود ندارد، آنچه باقی میماند شما و تجربه هایتان است».
نام این هتل به آلمانی «Zero Stars» (بدون ستاره) است اما شما به هنگام شب با میلیونها ستاره بالای سر خود مواجه میشوید.
«نول استرن»، ۶۴۶۳ فوت بالاتر از سطح دریا و در سمت راست کوههای آلپ سوئیس واقع شده است.
هزینه اتاق در این هتل یا شاید بهتر است بگوییم هزینه کرایه تخت به ازای هر شب، حدود ۲۱۰ دلار است.
هتل نول استرن هیچ دیوار، سقف و همچنین حمام ندارد و از هتل تا حمام عمومی، پیاده حدود پنج دقیقه بیشتر راه نیست.
سرویسدهی به میهمانان این هتل بر عهده یک پیشخدمت شخصی است که در اتاقکی در همان نزدیکیها زندگی میکند.
او صبحانه و شام را برای مهمانان آماده میکند و وعدههای غذایی برای میهمانان در رختخواب سرو میشود.
رزرو هتل را میتوان در آخرین لحظه، به دلیل آب و هوای نامناسب لغو کرد.
سانتورینی جزیره ای توریستی در جنوب شرقی کشور یونان است، این بزرگترین جزیره از مجمع الجزایر دایره ای شکلی است که از باقی مانده یک دهانه آتشفشانی بوجود آمده اند. جزیره سانتورینی، یکی از جاذبه های گردشگری پربازدید یونان، بویژه در فصل تابستان است. دو منبع اصلی اقتصادی در این جزیره در بخش کشاورزی و گردشگری متمرکز شده است، در سال ۲۰۱۵ میلادی این جزیره بعنوان زیباترین جزیره جهان از سوی گردشگران انتخاب شده است.
«شفشاون» یا «شاون» شهری است در مراکش، این شهر تاریخی و زیبا بر کرانه ساحل مدیترانه و در جنوب تنگه جبل الطارق واقع گردیده، جمعیت شفشاون در حدود ۳۵ هزار نفر میباشد که سالانه پذیرای جهانگردان بسیاری از سراسر دنیا هستند. این شهر شهرت خود را مدیون رنگ آمیزی آبی خانهها و ساختمانهایش میباشد. این شهر ۶۰۰ ساله دیدنیهای زیادی را در خود جای داده است که از جمله عمیقترین غار آفریقا از جمله این جاذبههای گردشگری این شهر میباشد. در شاون بیش از یکصد هتل پذیرای گردشگران میباشد. میان شهرهای بزرگ و طبیعت زیبا، گاه شهرهایی کوچکی دیده می شود که گویی جزو منظره ی زیبای آن مناطق شده اند. در این بخش روستایی عجیب و رؤیایی را مشاهده می کنید که با زیبایی های خیره کننده اش چشم هر بیننده ای را مجذوب خود میکند.
روستای شفشاون یکی از همین روستاهایی می باشد که با هماهنگی خاص و منحصر به فردی جلوه ای زیبا به خود داده است روستایی با ساختمان های یک طبقۀ آبی زیبا با طیف هایی از این رنگ آرامش که به سبک خاصی درست شده است.
روستای “Chefchaouen” یکی زیباترین نقاط در دنیاست که هر ساله چندین میلیون توریست ها را به سمت خود می کشاند. این روستا به شکل خاصی طراحی شده است که همه چیز در آن آبی رنگ است.
این روستا در سال ۱۹۳۰ به این شکل درآمد و از آن زمان تا به حال هرکس خانه ای می سازد یا حتی وسیله جدیدی را به روستا می آورد باید آبی رنگ باشد و غیر از آن شکل روستا به هم می ریزد.